عصر رسول خدا (ص) بود، حسن و حسين (ع) كودك بودند شخصي گناهي كرد و از شرم آن گناه ، مدتي مخفي شد و نزد رسول خدا (ص) نمي آمد تا اينكه آن شخص ، حسن و حسين (ع) را ديد، آن دو را بر دوش ‍ خود سوار كرد و با همان حال به حضور رسول خدا (ص) آمد و عرض كرد: من گنهكارم ، در پناه خدا، و اين دو آقازاده به حضور شما آمده ام تا مرا ببخشيد رسول خدا (ص) وقتي كه آن منظره را ديد، آنچنان خنديد كه دستش را بر دهانش گذاشت ، سپس به آن مرد گنهكار فرمود: برو جانم تو آزاد هستي آنگاه به حسن و حسين فرمود: آن شخص در مورد عفو گناه خود، شما را شفيع قرار داد، در اين هنگام آيه 64 سوره نساء نازل شد: ... ولو انهم اذ ظلموا انفسهم جائوك فاستغفروالله واستغفر لهم الرسول لوجدوا الله توابا رحيما: و اگر گنهكاران كه بر اثر گناه به خود ستم كردند، به نزد تو (اي پيامبر) مي آمدند و از خدا طلب آمرزش مي كردند و پيامبر هم براي آن ها استغفار مي كرد، خدا را توبه پذير و مهربان مي يافتند.

چون امام حسن (ع) متولد شد، حضرت فاطمه زهرا به، پدرش علي (ع) عرض كرد: نامي براي او بگذار؛ علي (ع) فرمود: من در نام گذاري بر اين كودك بر رسول خدا (ص) پيشي نمي گيرم. چون رسول خدا (ص) آمدند،، و آن كودك را در پارچه زردي پيچيده ، به نزد آن حضرت بردند. حضرت فرمود: مگر من به شما نگفته بودم كه او را در پارچه زرد نپيچيد؟ سپس آن پارچه را به كنار زد و پارچه سفيدي گرفته و كودك را در آن پيچيد، آنگاه رو به علي (ع) كرده فرموده : آيا او را نامگذاري كرده اي؟ 

عرض كرد: من در نامگذاري وي به شما پيشي نمي گرفتم! رسول خدا (ص) فرمود : من هم در نامگذاري وي بر خدا سبقت نمي جويم !

در اين وقت خداي تبارك و تعالي به جبرئيل وحي فرمود كه براي محمد پسري متولد شده ، به نزد وي برو سلامش برسان و تبريك و تهنيت گوي وبه وي بگو : براستي كه علي نزد تو به منزله هارون است نزد موسي ، پس او را به نام پسرها هارون نام بگذار!

جبرئيل از آسمان فرود آمد و از سوي خداي تعالي به حضرت رسول اكرم (ص) تهنيت گفت و سپس اظهار داشت: خداي تبارك و تعالي تو را مامور كرده كه او را به نام پسر هارون نام گذاري. رسول خدا (ص) پرسيد: نام پسر هارون چيست؟ عرض كرد: « شَبَر» فرمو: زبان من عربي است؟  عرض كرد: نامش را « حَسَن» بگذار ، و رسول خدا(ص) او حَسَن ناميد.

طبرى در كتاب ذخائر العقبى روايت كرده، اين گونه است كه عمران بن سليمان گفته:

«الحسن و الحسين اسمان من اسماء اهل الجنة، ما سميت‏بهما فى الجاهلية‏»

(حسن و حسين دو نام از نامهاى اهل بهشت است كه در زمان جاهليت ‏سابقه نداشته است.)

پيشواى دوم جهان تشيع كه نخستين ميوه پيوند فرخنده على (ع) با دختر گرامى پيامبر اسلام (ص) بود، در نيمه ماه رمضان سال سوم هجرت در شهر مدينه ديده به جهان گشود.

حسن بن على (ع) از دوران جد بزرگوارش چند سال بيشتر درك نكرد زيرا او تقريباً هفت سال بيش نداشت كه پيامبر اسلام بدرود زندگى گفت.

پس از درگذشت پيامبر (ص) تقريبا سى سال در كنار پدرش امير مومنان (ع) قرار داشت و پس از شهادت على (ع) (در سال 40 هجرى) به مدت 10 سال امامت امت را به عهده داشت و در سال 50 هجرى با توطئه معاويه بر اثر مسموميت در سن 48 سالگى به درجه شهادت رسيد.

در زندگي امام حسن عليه السلام موارد گوناگوني از بيان اخبار غيبي وجود دارد كه به برخي از آنها اشاره مي‌شود:

 1) زماني امام حسين عليه السلام و عبدالله بن جعفر در تنگدستي واقع شده بودند. امام حسن عليه السلام يكي از روزهاي ماه را نام برد و فرمود در آن روز از طرف معاويه هدايايي به آنان خواهد رسيد. درست در همان روز فرستاده معاويه هدايايي براي آنان آورد.

 2) روزي امام حسن به افراد خانواده اش فرمود:«من با زهر شهيد مي‌شوم.» پرسيدند:«چه كسي تو را مسموم مي سازد؟» فرمود:«يكي از زنان يا كنيزانم.» گفتند:«از خود دورش كن، و از خانه ات خارجش ساز.» فرمود:«مگر قضاي الهي قابل تغيير است؟ اگر او را از خود دور كنم، باز هم كشته شدن من به دست اوست، زيرا تقدير الهي چنين رقم خورده است.» چيزي نگذشت كه جعده، همسر امام، به دستور معاويه، امام را با سّمي كه در شير ريخته بود، به شهادت رساند.

3) روزي امام حسن عليه السلام در جايي نشسته بود كه كسي وارد شد و گفت:«يابن رسول الله، خانه ات آتش گرفت!» امام فرمود:«نه، خانه من آتش نگرفته است.» پس از مدتي شخص ديگري وارد شد و گفت:«يابن رسول الله، خانه همسايه شما آتش گرفت، و ما يقين كرديم آتش به خانه شما هم سرايت مي‌كند اما اين اتفاق نيفتاد و آتش خاموش شد.»

يكي از پليدترين توطئه‌هاي دشمنان اسلام در تاريخ معاصر، توطئه‌ي كشف حجاب است. رضا‌خان- كه با طرح كودتاي سوم اسفند 1299 و با حمايت و هدايت انگليسي‌ها بر سر كار آمد- درصدد اجراي تز اسلام‌زدائي و جايگزيني ارزش‌هاي ليبراليستي در جامعه بود. از مهم‌ترين جلوه‌هاي اين طرح، پديده‌‌ي كشف حجاب بود. براي آماده ساختن زمينه‌ي كشف حجاب، مجلس، در ششم دي‌‌ماه 1307 قانون متحدالشكل نمودن البسه را تصويب كرد كه بر اساس آن، پوشيدن كت و شلوار و كراوات و كلاه فرنگي، براي مردان الزامي شد. تلاش‌هاي رضا‌خان، باعث شد تا عده‌اي از زنان غرب‌زده، به‌ويژه زنان درباري و دولتمردان، به صورت بي‌حجاب يا بدحجاب، در مجامع و معابر عمومي ظاهر شوند و مردم نيز تحت تأثير اختناق و ظلم رضاخاني، حساسيت لازم را از خود نشان ندادند. در سال 1313 رضا‌خان عازم تركيه شد و با مشاهد‌ي تغييراتي كه رژيم لائيك تركيه به رهبري مصطفي‌‌كمال‌آتاتورك در جهت غربي كردن جامعه‌ي مسلمان تركيه اجرا كرده بود، تحت تأثير قرار گرفت و شديدتر از گذشته، در راستاي اسلام‌زدائي و به‌ويژه حجاب‌زدائي گام برداشت. در بهمن 1313، در افتتاح دانشگاه تهران، به دختران دستور دادند كه بدون حجاب به تحصيل مشغول شوند. اقدامات رضاخان در اين جهت، واكنش و مخالفت‌هاي مردمي را به رهبري روحانيت باعث شد كه از مهم‌ترين آن‌ها، مي‌توان به سركوب قيام مسجد گوهرشاد و كشتار مردم مظلوم اشاره كرد. حدود شش ماه پس از فاجعه‌ي مسجد گوهرشاد، رضا‌خان با بي‌اعتنائي به علما و مردم، در روز 17م دي 1314 در جشن فارغ التحصيلي دانشسراي مقدماتي دختران در تهران، مقرراتكشف حجاب زنان را به طور آشكار و رسمي اعلام كرد و خود به اتفاق همسر و دخترانش- كه بدون حجاب بودند- در اين جشن كه به ابتكار علي‌اصغر حكمت، وزير معارف و فراموسونر معروف تشكيل گرديد، شركت و سخنراني كرد و دوره‌اي سياه براي زنان ايران در تاريخ آغاز گرديد.

شوراي فرهنگ عمومي كشور، سالروز قيام مردم مشهد را عليه كشف حجاب، به عنوان روز عفاف و حجاب نام‌‌گذاري كرده است. قيام مردم مشهد و واقعه‌ي مسجد گوهرشاد در مقابله با كشف حجاب، مصداق بارز مبارزه با منكري است كه هنوز متأسفانه آثار شومش در كشور ريشه ‌كن نشده است. حمله‌ي قزاق‌هاي رضاخاني به مسجد گوهرشاد و مقاومت مردم مشهد نشان از پيشينه‌ي درخشان مردم خطه‌ي خورشيد، در مقابله با تهاجم فرهنگ غرب محسوب مي‌شود.

آيت الله محمد صدوقي در سال 1327 هجري قمري، در خانواده اي روحاني در يزد متولد شد. در سن 7 سالگي پدر و در سن 9 سالگي مادرش را از دست داد و از آن پس تحت سرپرستي پسر عمويش، آميرزا محمد كرمانشاهي به تحصيل علوم ديني مشغول شد و شرح لمعه را در مدرسه عبدالرحيم خان يزد آموخت.

اجداد

پدرش مرحوم آقاميرزا ابوطالب يكي از روحانيون معروف اين استان بود. ايشان ، فرزند مرحوم ميرزا محمدرضا كرمانشاهي يكي از علما و بزرگ اين استان بود و ايشان هم فرزند آخوند ملامحمد مهدي كرمانشاهي بودند.

سال ورود آخوند ملا محمد مهدي به يزد، روشن نيست چرا كه ايشان بوسيله فتحعلي شاه از كرمانشاه به يزد تبعيد شدند. تنها مدركي كه براي صدوقي بودن  وي است  اين كه از نواده هاي مرحوم صدوق بزرگ مي باشند.

وي در لوح قبرشان اين جمله هست«الذي كان بالصدق نطوق كيف و هو من نسل الصدوق» كسي كه به صدق و راستگوئي سخن گفت چگونه چنين نباشد و حال آن كه او از نسل صدوق مي باشد. و به اين جهت نيز شهرت ما صدوقي مي باشد.

آغاز مبارزه

درسال 1349 به قم هجرت كرد و 21 سال در قم اقامت گزيد. اقامتش در آن شهر ششمين سال حكومت رضاخان و اوج فشار بر روحانيون و مذهبيون مصادف گشت.

ايشان از بدو ورود به قم هم صحبتي امام را برگزيده و گاه در تمام شبانه روز با ايشان بود. شهيد صدوقي از طرفداران جدي فدائيان اسلام بوده منزل ايشان پناهگاه شهيد نواب صفوي و يارانش بود. او در عين اينكه به تدريس اشتغال داشت تحصيل هم مي كرد و گاه براي امرار معاش خود در منطقه عباس آباد قم به كشاورزي مي پرداخت. ايشان در پي درخواستهاي مكرر مردم يزد به اين شهر مهاجرت كرد و مورد استقبال بي نظير مردم قرار گرفت. با ورود به يزد حوزه درس تشكيل داده و خدمات عمراني بسياري داد. از سال(41 تا 43)ش. به عنوان عنصري مبارز نقش هماهنگ كننده روحانيون و مردم، با اقدامات امام را بر عهده داشت.

پس از تبعيد امام مبارزات وسيعي را آغاز كرد. بيانيه و اطلاعيه مي داد و به همراه اطلاعيه هاي امام به شهرهاي ديگر مي فرستاد و مردم و علما را به مبارزه دعوت مي كرد. بعد از پيروزي انقلاب اسلامي ايشان براي تدوين قانون اساسي راهي مجلس خبرگان شدند و پس از آن به عنوان نماينده امام و امام جمعه به شهر يزد رفتند. درايت و مديريت ايشان باعث شد استان يزد از كمند توطئه ها دور بماند. ايشان در برهم چيدن خانه هاي تيمي منافقين نقش به سزايي داشتند. با وجود كبر سن در جبهه حضور مي يا فتند و باعث شور و نشاط در جبهه ها مي شدند. حضور ايشان در عمليات بيت المقدس و فتح خرمشهر هميشه در يادها زنده است. سرانجام در روز يازدهم تيرماه سال 1361ش. با لبان روزه در سن 75 سالگي در محراب عبادت (نمازجمعه) به دست منافقين كوردل به شهادت رسيد.

متن زير ، آخرين نوشتة دكتر چمران مي باشد كه چند دقيقه قبل از شهادت آن را نگاشته است :

« اي حيات ! با تو وداع مي كنم ، با همة مظاهر و جبروتت . اي پاهاي من ! مي دانم كه فداكاريد ، و به فرمان من مشتاقانه به سوي شهادت صاعقه وار به حركت در مي آييد ؛ اما من آرزويي بزرگتر دارم . به قدرت آهنينم محكم باشيد. اين پيكر كوچك ؛ ولي سنگين از آرزوها و نقشه ها و اميدها و مسئوليتها را به سرعت مطلوب به هر نقطه دلخواه برسانيد . دراين لحظات آخر عمر ، آبروي مرا حفظ كنيد . شما سالهاي دراز به من خدمت ها كرده ايد . از شما آرزو مي كنم كه اين آخرين لحظه را به بهترين وجه ، ادا كنيد . اي دست هاي من ! قوي و دقيق باشيد . اي چشمان من ! تيزبين باشيد . اي قلب من ! اين لحظات آخرين را تحمل كن . به شما قول مي دهم كه پس از چند لحظه همة شما در استراحتي عميق و ابدي آرامش خود را براي هميشه بيابيد . من چند لحظة بعد به شما آرامش مي دهم ؛ آرامشي ابدي . چه ، اين لحظات حساس وداع با زندگي و عالم ، لحظات لقاي پروردگار و لحظات رقص من در برابر مرگ بايد زيبا باشد »

آري، در حديثي از امام حسن مجتبي^{‏عليه السلام} روايت شده كه فرمود: «الأئمّة بعد رسول اللَّه‏^{صلي الله عليه وآله} اثني عشر من صلب أخي الحسين ومنهم مهديّ هذه الأمّة» ؛ ^[1]  «امامان بعد از رسول خدا^{صلي الله عليه وآله} دوازده نفرند، (نه نفر از آنان) از صلب برادرم حسين است، و از آنان مهدي اين امت است.»

صدوق‏^{رحمه الله} به سندش از امام حسين^{‏عليه السلام} نقل كرده كه فرمود: «في التاسع من ولدي سنّة من يوسف وسنّة من موسي بن عمران وهو قآئمنا أهل البيت يصلح اللَّه تبارك وتعالي أمره في ليلة واحدة» ؛ ^[2]  «در نهمين از فرزندانم سنّتي از يوسف و سنتي از موسي بن عمران^{‏عليه السلام} است. او قائم ما اهل بيت است. خداوند متعال امر او را در يك شب اصلاح خواهد نمود.»

و نيز از آن حضرت روايت شده كه فرمود: «قآئم هذه الأمّة هو التاسع من ولدي وهو صاحب الغيبة وهو الّذي يقسم ميراثه وهو حيّ» ؛ ^[3]  «قائم اين امت همان نهمين از فرزندان من است، و اوست صاحب غيبت. و اوست كسي كه ميراث او در حالي كه زنده است تقسيم مي‏شود.»

عبدالرحمن بن سليط از امام حسين^{‏عليه السلام} نقل كرده كه فرمود: «ومنّا اثني عشر مهديّاً، أوّلهم أمير المؤمنين عليّ بن أبي طالب وآخرهم التاسع من ولدي وهو القآئم بالحقّ، يحيي اللَّه به الأرض بعد موتها...» ؛ ^[4]  «از ما دوازده مهدي است كه اول آنها اميرالمؤمنين علي بن ابي طالب و آخر آنها نهمين از فرزندانم مي‏باشد، و اوست امام قائم به حق كه خداوند زمين را به واسطه او بعد از هلاكتش زنده خواهد گردانيد...».

[1] بحارالأنوار، ج 36، ص 383، ح 1.

^[2] كمال‏الدين، ص 317؛ بحارالأنوار، ج 51، ص 132و133.

^[3] همان.

^[4] همان.

اصبغ بن نباته مي‏گويد: «أتيت أمير المؤمنين^{‏عليه السلام} فوجدته متفكّراً ينكت في الأرض، فقلت: يا أمير المؤمنين! ما لي أراك متفكّراً تنكت في الأرض، أ رغبةً منك فيها؟ فقال: لا واللَّه ما رغبتُ فيها ولا في الدنيا يوماً قطّ، ولكنّي فكّرتُ في مولودٍ يكون من ظهري الحادي عشر من ولدي، وهو المهديّ الّذي يملأ الأرض عدلاً وقسطاً كما ملئت جوراً وظلماً، تكون له غيبة وحيرة يضلّ فيها أقوام ويهتدي فيها آخرون...» ؛ ^[1]  «خدمت اميرالمؤمنين^{‏عليه السلام} رسيدم، ديدم كه در فكر فرو رفته و با چوب دستي بر زمين مي‏زند. عرض كردم: اي اميرالمؤمنين! چه شده كه شما را متفكر مي‏بينم و چوب در زمين فرو مي‏بريد، آيا در آن رغبتي پيدا كرده‏ايد؟ حضرت فرمود: نه به خدا سوگند، من حتّي يك روز به زمين و دنيا رغبت ننمودم، ولي در مولودي فكر مي‏كردم كه از پشت من است، او يازدهمين فرد از اولاد من است. او مهدي‏اي است كه زمين را پر از عدل خواهد كرد آن گونه كه از جور و ظلم پر شده باشد. از براي او حيرت و غيبتي است كه اقوامي در آن گمراه و گروهي نيز در آن هدايت مي‏يابند...».

[1] كافي ج 1، ص 338، ح 7؛ كمال الدين، ص 289.

آري، از 107 حديث شهادت به ولادت آن حضرت از ناحيه رسول خدا^{صلي الله عليه وآله} استفاده مي‏شود. ابن عباس از رسول خدا^{صلي الله عليه وآله} نقل كرده كه فرمود: «إنّ اللَّه تبارك وتعالي أطلع إلي الأرض أطلاعه فاختارني منها فجعلني نبيّاً، ثم أطلع الثانية فاختار منها عليّاً فجعله إماماً، ثم أمرني أن اتّخذه أخاً ووليّاً ووصيّاً وخليفةً ووزيراً، فعليّ منّي وأنا من عليّ وهو زوج ابنتي وأبو سبطي الحسن والحسين. ألا وأنّ اللَّه تبارك وتعالي جعلني وإيّاهم حججاً علي عباده وجعل من صلب الحسين أئمّة يقومون بأمري ويحفظون وصيّتي، التاسع منهم قآئم أهل بيتي ومهديّ أمّتي، أشبه الناس بي شمائله وأقواله وأفعاله، يظهر بعد غيبة طويلة وحيرة مضلّة...» ؛ ^[1]  «خداوند تبارك و تعالي توجّهي بر زمين كرد و مرا انتخاب نمود و من را نبي قرار داد سپس بار دوم توجهي كرد و علي را از روي زمين انتخاب نمود و او را امام قرار داد و مرا امر نمود كه او را برادر و وليّ و وصيّ و خليفه و وزير خود قرار دهم، پس علي از من و من از علي‏ام، او شوهر دختر من و پدر دو نوه‏ام حسن و حسين است. آگاه باشيد! كه خداوند تبارك و تعالي من و آنان را حجت‏هايي بر بندگانش قرار داده است. و از صلب حسين اماماني قرار داد كه به امر من قيام كرده و وصيت مرا حفظ خواهند نمود. نهمين از آنها قائم اهل بيت من و مهدي امّت من است. شبيه‏ترين مردم به من در شمايل و اقوال و افعال است. بعد از غيبت طولاني و حيرت گمراه كننده ظهور مي‏كند...».

در شب جمعه ، نيمه شعبان سال 255يا 256هجري بود پس از اينكه دو قرن و اندي از هجرت پيامبر ( ص ) گذشت ، و امامت به امام دهم حضرت هادي ( ع ) و امام يازدهم حضرت عسكري ( ع ) رسيد ، كم كم در بين فرمانروايان و دستگاه حكومت جبار ، نگراني هايي پديد آمد . علت آن اخبار و احاديثي بود كه در آنها نقل شده بود : از امام حسن عسكري ( ع ) فرزندي  تولد خواهد يافت كه تخت و كاخ جباران و ستمگران را واژگون خواهد كرد و عدل و داد را جانشين ظلم و ستم ستمگران خواهد نمود . در احاديثي كه بخصوص از پيغمبر ( ص ) رسيده بود ، اين مطلب زياد گفته شده و به گوش زمامداران رسيده بود   در اين زمان يعني هنگام تولد حضرت مهدي ( ع ) ، معتصم عباسي  ، هشتمين خليفه عباسي   ، كه حكومتش از سال 218هجري آغاز شد ، سامرا ، شهر نوساخته را مركز حكومت عباسي   قرار داد اين انديشه - كه ظهور مصلحي پايه هاي حكومت ستمكاران را متزلزل مي نمايد و بايد از تولد نوزادان جلوگيري كرد ، و حتي مادران بيگناه را كشت ، و يا قابله هايي را پنهاني به خانه ها فرستاد تا از زنان باردار خبر دهند - در تاريخ نظايري دارد . در زمان حضرت ابراهيم ( ع ) نمرود چنين كرد . در زمان حضرت موسي ( ع ) فرعون نيز به همين روش عمل نمود . ولي خدا نخواست . همواره ستمگران مي خواهند مشعل حق را خاموش كنند ، غافل از آنكه ، خداوند نور خود را تمام و كامل مي كند ، اگر چه كافران و ستمگران نخواهند در مورد نوزاد مبارك قدم حضرت امام حسن عسكري ( ع ) نيز داستان تاريخ به گونه اي   شگفت انگيز و معجزه آسا تكرار شد   امام دهم بيست سال - در شهر سامرا - تحت نظر و مراقبت بود ، و سپس امام يازدهم ( ع ) نيز در آنجا زير نظر و نگهباني حكومت به سر مي برد به هنگامي كه ولادت ، اين اختر تابناك ، حضرت مهدي ( ع ) ، نزديك گشت ، و خطر او در نظر جباران قوت گرفت ، در صدد بر آمدند تا از پديد آمدن اين نوزاد جلوگيري كنند ، و اگر پديد آمد و بدين جهان پاي  نهاد ، او را از ميان بردارند   بدين علت بود كه چگونگي احوال مهدي   ، دوران حمل و سپس تولد او ، همه و همه ، از مردم نهان داشته مي شد ، جز چند تن معدود از نزديكان ، يا شاگردان و اصحاب خاص امام حسن عسكري ( ع ) كسي او را نمي ديد . آنان نيز مهدي  را گاه بگاه مي ديدند ، نه هميشه و به صورت عادي.

يكي از بارزترين خصوصيات حضرت مهدي موعود(عج) اين است كه حكومت عدل جهاني به رهبري آن حضرت و با حضور و همّت و نقش آفريني «مستضعفان» تشكيل مي شود. اين خصوصيت، همان است كه در كلام و پيام امام خميني رحمه الله ، بسيار مورد توجّه بود وا يشان به صورت مكرّر با تعبيراتي از قبيل مستضعفان، محرومان، پابرهنه ها و گودنشين ها از اين قشر مهم، ولي فراموش شده، ياد مي كردند و بر ضرورت خدمت به آنها تاكيد مي نمودند. از همين روست كه روز نيمه شعبان «روز جهاني مستضعفان» نام گرفته است.

وظيفه مسلمانان در قبال مستضعفان فلسطين

امروزه ملّت مظلوم فلسطين مصداق بارز «مستضعف»اند. بنابراين بر همه مسلمانان جهان است كه به ياري جوانان مظلوم، اما غيور، فلسطين بشتابند و آنان را در مسير رسيدن به آرمان بلندشان ياري رسانند. امام خميني، اين پيشواي مظلومان و مستضعفان جهان، در اين باره چنين مي فرمايند: «اكنون كه مسلمانان انقلابي و شجاع فلسطين با همتي عالي و با آواي الهي از معراجگاه رسول ختمي مرتبت، صلّي اللّه عليه وآله وسلّم، خروش برآورده و مسلمانان را به قيام و وحدت دعوت نموده اند و در مقابل كفرجهاني نهضت نموده اند، با كدام عذر در مقابل خداوند قادر و وجدان بيدار انساني مي توان در اين امر اسلامي بي تفاوت بود؟ اكنون كه خون جوانان عزيز فلسطين ديوارهاي مسجدقدس را رنگين كرده است و در مقابل مطالبه حق مشروعشان از مشتي دغل باز با مسلسل جواب شنيده اند، براي مسلمانان غيرتمند عار نيست كه به نداي مظلومانه آنان جواب ندهند و هم دردي خود را با آنان اظهار نكنند؟»

* امام كاظم ‏عليه السلام: عَونُكَ لِلضَّعيفِ أفضَلُ الصَّدَقَةِ؛

كمك كردن تو به ناتوان، بهترين صدقه است.

* امام كاظم‏ عليه السلام: لَو كانَ فِيكُم عِدَّةُ أهلِ بَدرٍ لَقامَ قائمُنا؛

اگر به تعداد اهل بدر (مؤمن كامل) در ميان شما بود، قائم ما قيام مى‏كرد.

* امام كاظم‏ عليه السلام: لَيسَ مِنّا مَن لَم يُحاسِب نَفسَهُ في كُلِّ يَومٍ؛

كسى كه هر روز خود را ارزيابى نكند، از ما نيست.

* امام كاظم ‏عليه السلام: ما مِن شَى‏ءٍ تَراهُ عَيناكَ إلّا و فيهِ مَوعِظَةٌ؛

در هر چيزى كه چشمانت مى‏بيند، موعظه‏اى است. 

* امام كاظم ‏عليه السلام: مَن كَفَّ غَضَبَهُ عَنِ النّاسِ كَف َّ اللَّهُ عَنهُ عَذابَ يَومِ القِيامَة؛

هر كس خشم خود را از مردم باز دارد، خداوند عذاب خود را در روز قيامت از او باز مى‏دارد. 

* امام كاظم ‏عليه السلام: إذا كانَ ثَلاثَةٌ في بَيتٍ فَلا يَتَناجى‏ إثنانِ دونَ صاحِبِهِما فَإنَّ ذلِكَ مِمّايَغُمُّهُ؛

هر گاه سه نفر در خانه ‏اى بودند، دو نفرشان با هم نجوا نكنند؛ زيرا نجوا كردن، نفر سوم را ناراحت مى‏كند.

* امام كاظم‏ عليه السلام: إيّاكَ أن تَمنَعَ في طاعَةِ اللَّهِ فَتُنفِقُ مِثلَيهِ في مَعصِيَةِ اللَّهِ؛

مبادا از خرج كردن در راه طاعت خدا خوددارى كنى، و آن‏گاه دو برابرش را در معصيت خدا خرج كنى. 

* امام كاظم ‏عليه السلام: لاتُذهِبِ الحِشمَةَ بَينَكَ و بَينَ أخيكَ وَأبْقِ مِنها فَإنَّ ذَهابَها ذَهابُ الحَياءِ؛

مبادا حريم ميان خود و برادرت را (يكسره) از ميان ببرى؛ چيزى از آن باقى بگذار؛ زيرا از ميان رفتن آن، از ميان رفتن شرم و حيا است.

* امام كاظم ‏عليه السلام: أبلِغ خَيراً و قُل خَيراً ولا تَكُن أمُّعَةً؛

خير برسان و سخن نيك بگو و سست رأى و فرمان‏برِ هر كس مباش.

* امام كاظم ‏عليه السلام: المُصيبَةُ لِلصّابِرِ واحِدَةٌ و لِلجازِعِ اثنَتانِ؛

مصيبت براى شكيبا يكى است و براى ناشكيبا دوتا.

* امام كاظم‏ عليه السلام: الصَّبرُ عَلَى العافِيَةِ أعظَمُ مِنَ الصَّبرِ عَلَى البَلاءِ؛

شكيبايى در عافيت بزرگ‏تر است از شكيبايى در بلا.

زينب كبرى (س) روز پنجم جمادى الاول سال 5 يا 6 هجرت در مدينه چشم به جهان گشود. خبر تولد نوزاد عزيز، به گوش رسول خدا (ص) رسيد. رسول خدا (ص) براى ديدار او به منزل دخترش ‍ حضرت فاطمه زهرا (س) آمد و به دختر خود فاطمه (س) فرمود:

((دخترم ، فاطمه جان ، نوزادت را برايم بياور تا او را ببينم )).

فاطمه (س) نوزاد كوچكش را به سينه فشرد، بر گونه هاى دوست داشتنى او بوسه زد، و آن گاه به پدر بزرگوارش داد. پيامبر (ص) فرزند دلبند زهراى عزيزش را در آغوش كشيده صورت خود را به صورت او گذاشت و شروع به اشك ريختن كرد. فاطمه (ص) ناگهان متوجه اين صحنه شد و در حالى كه شديدا ناراحت بود از پدر پرسيد: پدرم ، چرا گريه مى كنى ؟!

رسول خدا (ص) فرمود: ((گريه ام به اين علت است كه پس از مرگ من و تو، اين دختر دوست داشتنى من سرنوشت غمبارى خواهد داشت ، در نظرم مجسم گشت كه او با چه مشكلاتى دردناكى رو به رو مى شود و چه مصيبتهاى بزرگى را به خاطر رضاى خداوند با آغوش باز استقبال مى كند)).

در آن دقايقى كه آرام اشك مى ريخت و نواده عزيزش را مى بوسيد، گاهى نيز چهره از رخسار او برداشته به چهره معصومى كه بعدها رسالتى بزرگ را عهده دار مى گشت خيره خيره مى نگريست و در همين جا بود كه خطاب به دخترش فاطمه (س) فرمود: ((اى پاره تن من و روشنى چشمانم ، فاطمه جان ، هر كسى كه بر زينب و مصايب او بگريد ثواب گريستن كسى را به او مى دهند كه بر دو برادر او حسن و حسين گريه كند)).

روايات 

پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله فرمودند: زير بناي اساسي عقل پس از ايمان به خداي تعالي، اظهار محبت نسبت به مردم و رساندن خير به نيكوكار و [حتي] بدكار است.

حضرت علي عليه السلام مي فرمايند:

- بخشش بيش از خويشاوندي محبت مي آورد.

ـ آنكه پاداش الهي را باور دارد، در بخشش سخاوتمند است.

ـ كسي كه حاجت برادر مؤمن اش را برآورد، مانند كسي است كه همه عمرش را به عبادت گذارنده است.

ـ خودت وصي مال خودت باش. امروز به گونه اي عمل كن كه دوست داري پس از مرگت عمل كنند.

ـ در دنيا جز براي دو كس خير نيست؛ يكي گناهكاري كه با توبه جبران كند و ديگر نيكوكاري كه در كارهاي نيكو شتاب ورزد.

امام صادق عليه السلام :

- نيكوكاري و حسن خلق خانه ها را آباد كند و بر عمرها بيفزايد.

ـ هيچ گناهي بزرگتر از گناه كسي نيست كه از احسان به محتاج خودداري كند .

ـ بهترين نيكي آن است كه به محتاج برسد.

ـ بهترين شكل احسان، بخشش بدون انتظار عوض است.

ـ هركس به خاطر احسانش منت گذارد، آن را فاسد كرده است.

آيات قرآن

ـ همانا نيكي ها، بدي ها را مي برد.

ـ نيكي كنيد كه خداوند نيكوكاران را دوست دارد.

ـ هر كس كار نيكي به جا آورد، ده برابر آن پاداش دارد.

ـ رحمت خدا به نيكوكاران نزديك است.

ـ خداوند با كساني است كه تقوا پيشه كرده و نيكوكارند.

ـ در نيكي ها بر يكديگرند سبقت جوييد.

ابو جعفرنصيرالدين محمد بن حسن طوسي در سال 597 هجري متولد گشت . وي از دانشمندان معروف ايراني است كه از كودكي به تحصيل دانش علاقه مفرطي داشت . وي از علماي بزرگ رياضي ، نجوم و حكمت ايران در قرن هفتم و از وزراء آن عصر بود . مدتي در دستگاه اسماعيليه بود و هنگام حمله هلاكوخان مغول به ايران ، براي نجات مسلمانان از خونريزيهاي آن مرد سفاك ، به خدمت او درآمد و با تدابير خاصي از خرابي شهرها و كشتار دسته جمعي مردم به دست هلاكو جلوگيري نمود .

وي هلاكوخان را به ايجاد رصد خانه اي  در مراغه و ترتيب زيج حديدي كه به زيج ايلخاني مشهور گرديد ، تشويق كرد  كه بعدا خود تصدي اين كار را بر عهده گرفت ؛ او همچنين كتابخانه اي كه در حدود چهارصد هزار كتاب داشت را براي استفاده دانشمندان تهيه نمود.

چنانچه مي دانيم علما اسلامي مكرر از هيئت بطلميوس و اقوال يونانيان انتقاد مي كردند كه هر چند موجب دگرگوني كلي دنياي بطلميوسي نشد اما زمينه را براي اصلاحات گاليله ، كپلر و كپرنيك آمادع ساخت حتي مسئله حركت زمين كه بعضي از يونانيان نيز متعرض آن شدند نزد مسلمين مطرح بود چنانكه ابو سعيد سجزي ( اواخر قرن چهارم ) اسطرلابي ساخت مبني بر فرض حركت زمين و سكون افلاك ، در بين منتقدين هيئت بطلميوس از خواجه نصير الدين طوسي  بايد مخصوصا نام برد كه اين وزير معرو ف وعالم بزرگ شيعه  نه فقط مؤسس واقعي رصد خانه عظيم مراغه وزيج ايلخاني بود بلكه آشنايي علماي اسلام را با تحقيقات چني ها نيز فراهم آورد وي قطع نظر از تحرير اقليدس و مالعات راجع به مثلثات در كتاب تذكره با اثبات و طرح عيوب سيستم بطلميوس تظرات بديعي پيشنهاد نمود كه بعدها به صورت كامل به وسيله كپرنيك ارائه شد .

 22 بهمن روز پيروزي انقلاب اسلامي ايران

از هفدهم تا 22 بهمن 57، ايران يكي از دوره هاي استثنايي تاريخ سياسي جهان را گذرانيد. در اين ايام، دو دولت در يك مركز و بدون هيچ گونه مرزبندي مواجه بودند. دولتي كه پشتوانه و عامل مشروعيت خود را از دست داده و از قدرت نظامي محروم گشته و با انقلابي عظيم روبرو بود. و دولتي ديگر متكي به رهبري انقلاب توده هاي ميليوني مردم كه به جاي قدرت نظامي، تنها به ارتش مردم وابستگي داشت.

با وسعت يافتن دامنه هاي انقلاب، قرار بر اين شد كه سران ارتش پهلوي، دست به كودتا زده و با به دست گرفتن قدرت، انقلاب مردمي را سركوب سازند. از اين رو از ساعت چهار بعداز ظهر روز 21 بهمن 57، حكومت نظامي اعلام شد.
پس از اعلان حكومت نظامي، حضرت امام خميني (ره) اعلام كرد كه مردم به حكومت نظامي اعتنايي نكنند. مردم نيز همچنان به يورش خود به مراكز دولتي و نظامي و انتظامي ادامه دادند و تقريباً تمام اين مراكز با اندك درگيري و مقاومت، تسخير شد و به دست مردم افتاد.

اين درگيري ها در روز بعد نيز به شدت ادامه يافت و در اين روز هزاران زن و مرد و پير و جوان، هر يك به اندازه توان خود براي سرنگوني نهايي رژيم ظلم و جور، كوشش كردند. آنها با سنگربندي در خيابان ها، سينه سپر كردن در برابر تانك ها و با فداكاري و جانفشاني، انقلاب را به پيروزي رساندند. نه فقط در تهران، بلكه در تمامي شهرهاي ايران، درگيري مردم با بقاياي رژيم شاه جريان داشت.

هنگامي كه خبر حركت نيروهاي نظامي از شهرهاي مختلف ايران به سمت تهران براي سركوب قيام مردم پخش شد، مردم شهرهاي مسير به درگيري با نيروهاي نظامي پرداختند و با بستن راه، مانع حرمت آنها به سمت تهران شدند. برخي از فرماندهان رده بالاي ارتش در اين درگيري ها به دست مردم كشته شدند تا سرانجام، ارتش، بي طرفي خود را اعلام كرد.

روز سرنوشت فرا رسيد و در 22 بهمن 1357، نظام پوسيده ستمشاهي فرو ريخت و ريشه هاي فاسد دودمان سياه پهلوي از اين كشور اسلامي كنده شد. مبارزه پانزده ساله ملت مسلمان ايران به رهبري امام خميني (ره) به ثمر رسيد و با سرنگوني نظام 2500 ساله شاهنشاهي، انقلاب شكوهمند اسلامي ايران پيروز گرديد.

حضرت معصومه ـ سلام الله عليها ـ يكي از بانوان با فضيلت و با شخصيت خاندان اهل بيت ـ عليهم السّلام ـ مي‎باشد.

پدر بزرگوار او حضرت «موسي بن جعفر» امام هفتم شيعيان مي‎باشد.مادر گرامي حضرت معصومه «نجمه» مادر بزرگوار امام رضا ـ عليه السّلام ـ مي‎باشد.نجمه از بانوان با فضيلت و از اسوه‎هاي تقوا و شرافت و از مخدرات كم نظير تاريخ بشريت است.
درباره زمان تولد و وفات فاطمه معصومه ـ سلام الله عليها ـ آن چه مسلم است اين است كه زمان تولد آن حضرت پيش از سال يكصد و هفتاد و نه هجري بوده است زيرا بنابر نقل شيخ كليني در شوال 179 هارون الرشيد امام موسي بن جعفر ـ عليه السّلام ـ پدر حضرت معصومه ـ عليه السّلام ـ را از مدينه به بغداد برد و در آن جا در ماه رجب 183 از دنيا رحلت فرمود و بنابر مدت عمر حضرت معصومه كه از 23 سال كمتر است، نمي‎تواند بعد از سال 179 باشد چون در آن سال‎ها پدرش در زندان بود.پس تاريخ ولادت آن حضرت به طور دقيق مشخص نيست ولي طبق اسناد به دست آمده ولادت آن حضرت را در مدينه در سال 173 نقل مي‎كنند.
درباره تعداد فرزندان حضرت موسي بن جعفر ـ عليه السّلام ـ و اين كه چند تن از آن‎ها فاطمه نام داشته‎اند اختلاف است.شيخ مفيد تعداد آنان را سي و هفت تن ذكر كرده است؛ نوزده پسر و هجده دختر كه دو تن از دختران، فاطمه نام داشتند.فاطمه‌الكبري و فاطمه الصغري. حضرت فاطمه معصومه بعد از امام رضا ـ عليه السّلام ـ از ديگر فرزندان حضرت موسي بن جعفر ـ عليه السّلام ـ فاضل‎تر و داراي مقامي شامخ‎تر مي‎باشد.
با گذشت ايام، حضرت معصومه ـ سلام الله عليها ـ هم دوران خردسالي را پشت سر گذاشت.و در اين سال‎ها محل رشد آن حضرت خانداني بود كه او را با دريايي از علم و معرفت رو به رو ساخت.ولي بيش از ده بهار از عمر شريفش نگذشته بود كه پدر بزرگوارش با زهر جفا در زندان هارون به شهادت رسيد و دريايي از غم و اندوه بر قلب شريفش فرو ريخت كه در اين ايام غم و تنهايي، تنها مايه تسلي او برادرش امام رضا ـ عليه السّلام ـ بود كه ناگهان «مأمون» وجود اقدس امام هشتم را از كانون خانواده جدا نمود و به اجبار به خراسان جلب كرد و به اقامت اجباري در خراسان وادار نموده.حضرت معصومه ـ سلام الله عليها ـ دوري يك ساله فراق برادر را تحمل كرد...ادامه

امام عسكري‏ عليه السلام :

در روز شنبه 18 ام آبان ماه 1392 عده اي از بانوان فعال منطقه 7 (مربيان و مبلغان)  در مسجد بني فاطمه واقع در خيابان شهيد مدني گرد هم آمدند تا با برنامه ريزي و همكاري يكديگر فعاليت هاي خود را در زمينه هاي مختلف، زير نظر سازمان زنان انقلاب اسلامي، آغاز كنند. در اين مراسم خانم صفويان (نماينده منطقه 7 سازمان زنان انقلاب اسلامي) موضوعاتي را مربوط به اهداف و برنامه هاي آتي مطرح نموند.