هشتم ربيع الاول، سالروز شهادت غم بار امام يازدهم شيعيان، امام حسن عسكري(ع) است. اين امام مظلوم كه در عمر كوتاه خويش رنج ها و شكنجه هاي بسياري را تحمل كرد، پس از هشت روز مسموميت، به دست مزدوران معتمد عباسي1 در سال 260 ق در 28 سالگي در سامرا به شهادت رسيد و كنار مرقد پاك پدرش به خاك سپرده شد.2

به همين مناسبت، هر سال شيعيان در سراسر جهان تشيع، رخت ماتم به تن مي كنند و اين مصيبت جان سوز را به فرزندش، مهدي موعود(عج) تسليت مي گويند. در اين مقاله، به جنبه هايي از زندگي آن حضرت پرداخته شده است.

معرفي امام حسن عسكري(ع)

نام مبارك امام يازدهم، حسن و كنية معروفشان، ابو محمد است و معروف ترين لقب آن حضرت، عسكري است؛ زيرا ايشان و امام هادي(ع) را در منطقه اي نظامي نگه مي داشتند تا كاملاً زير نظر باشند. چون نام آن محله «عسكر» بود، اين دو امام به «عسكريَيْن» شهرت يافتند.3 مادر امام عسكري را حُدَيثه، حُدَيث، سوسن4 و سليل5 ناميده اند كه از زنان پرهيزكار و پاك دامن زمان خويش بود. در فضيلت او همين بس كه پس از شهادت امام عسكري(ع)، خانه اش پناهگاه شيعيان گرديد.6 آن حضرت، در هشتم يا دهم ربيع الثاني سال 232 ق در مدينه به دنيا آمد و در 22 سالگي به امامت رسيد. مدت امامت حضرت، شش سال بود.7

عبادت امام حسن عسكري(ع)

روزي تني چند از بني عباس نزد والي سامرا رفتند و به او دستور دادند بر امام حسن عسكري(ع) كه در زندان بود، سخت بگيرد. او نيز دو تن از بدترين اشخاص را براي زندان باني حضرت گمارد. پس از چندي فهميد آن دو اهل نماز و روزه شده اند و در عبادت به مقام والايي رسيده اند. از اين رو، آن دو نفر را احضار كرد و پرسيد: چرا شما پيرو امام حسن عسكري(ع) شده ايد؟ آن دو كه عظمت روح و كرامت بي كران امام تحت تأثيرشان قرار داده بود، پاسخ دادند: «زيرا او مردي است كه روزها روزه مي ‍ گيرد و شب ها تا صبح به عبادت خداي مي پردازد».8

فعاليت هاي سياسي امام حسن عسكري(ع)

با آن كه امام حسن عسكري(ع) در محاصرة دشمنان خويش بود و تمام حركاتش را زير نظر داشتند، ولي اين خفقان شديد نتوانست جلو فعاليت هاي ايشان را بگيرد. آن حضرت براي مقابله با افكار ضد اسلامي و ترويج اسلام واقعي تلاش هاي فراواني كردند. كوشش هاي علمي، تبيين انديشه هاي ناب اسلامي، ايجاد شبكه ارتباطي با شيعيان جهان در دورترين نقاط و آماده سازي آنان براي دوران غيبت امام دوازدهم، از جمله فعاليت هاي مهم امام حسن عسكري(ع) در اين زمينه به شمار مي آيد.9

شهادت جان سوز

چند روز از بيماري امام حسن عسكري(ع) مي گذشت. سم به تمام بدن مبارك نفوذ كرده و آثار مسموميت در بدن حضرت نمايان بود. سرانجام در روز جمعه هشتم ماه ربيع الاول سال 260 ق، امام مظلوم شيعيان پس از اقامه نماز صبح، به نياكان پاكش پيوست و از زندان ستم كاران رهايي يافت. با منتشر شدن خبر وفات حضرت، در شهر سامرا قيامتي برپا شد و صداي شيوه و ناله بلند گرديد. بازار تعطيل شد و همگان بر در خانه امام عسكري(ع) جمع شدند.10

امام حسن عسكري(ع) در بيان دشمن

جعفر كذ ّاب، برادر امام حسن عسكري(ع) كه مي خواست به ناحق، خود را امام معرفي كند، با حضور امام زمان(عج) و اقامه نماز بر پيكر پاك امام حسن عسكري(ع) ، خوار و رسوا شد. از اين رو، بيست هزار دينار براي خليفه فرستاد و براي او نوشت: «اي امير مؤمنان! مقام و منزلت برادرم را به من بده». خليفه اگرچه از كينه و دشمني با امام لبريز بود، ولي لب به حق گشود و پاسخ داد: «منزلت برادرت، حسن عسكري از طرف ما نيست، بلكه از سوي خداوند است. ما همواره مي كوشيديم قدر و منزلت او را پايين آوريم، ولي به دليل پاك دامني، نيك رفتاري، دانش و عبادتش، بر عظمت او افزوده مي شد. اگر تو نزد پيروان برادرت همان ارزش را داري، به تأييد ما نياز نداري و اگر چنين نيست، كاري از ما بر نمي آيد».11

عزّت امامان، امري آسماني

روزي مستنصر بالله، خليفه عباسي به سامرا رفت. اطرافيان به آگاهي اش رساندند كه قبر امام حسن عسكري(ع) مورد توجه مردمان است، ولي قبر پدران او، يعني خلفاي عباسي را ويراني وكثافت فرا گرفته است. از اين رو، به او گفتند: شما پادشاهان دنيا هستيد و نبايد قبر پدرانتان به اين حال باشد و كسي هم به زيارت آن ها نيايد. دستور دهيد كسي اين كثافت ها را پاك كند و آن ها را مانند قبور امامان علويان بسازد تا مردم به زيارت آن ها نيز بروند. خليفه در پاسخ گفت: «اين عزت امامان شيعه و آباداني مزار آن ها، امري آسماني و از طرف خداوند است و اجبار مردم به كاري فايده ندارد».12

سامراء، همچنان مظلوم

با گذشت بيش از يازده قرن از شهادت امام هادي(ع) و امام حسن عسكري(ع)، مظلوميت اين دو امام همچنان ادامه دارد. با وجود اين كه شيعيان از سراسر دنيا به زيات عتبات عاليات مي شتابند، ولي با اشك چشم و سوز دل رو به سامرا مي كنند و از دور سلام مي دهند چرا كه اشغال گران با ايجاد ناامني در عراق، اطراف سامرا را پايگاه نظامي خويش قرار داده اند و آن را به منطقه نظامي تبديل كرده اند. در سايه اين ناامني ها بود كه دشمنان انسانيت و اسلام، بارگاه پاك عسكريين(ع) را با بمب تخريب كردند و داغ سنگيني بر قلب سوخته عاشقان اهل بيت(ع) گذاشتند. البته به كوري چشم دشمنان، ارادتمندان خاندان عصمت و طهارت با كمك هاي خويش، گنبد و بارگاه زيباتر و بزرگ تري براي آن دو امام مظلوم خواهند ساخت.

پي نوشت ها:

1. شيخ مفيد، ارشاد، ج 2، ص 336؛ عبدالحسين نيشابوري، تقويم شيعه، ج 1، ص 74.

2. كليني، كافي، ج 2، ص 561؛ تقويم شيعه، ص 76.

3. شيخ صدوق، علل الشرايع، مكتبةالطباطبايي، ج 1، باب 176، ص 230.

4. شيخ عباس قمي، منتهي الآمال، ج 2، ص 725.

5. سيد علي اكبر قرشي، خاندان وحي، تهران، دارالكتب الاسلاميه، 1373، چ 3، ص 701.

6. مهدي پيشوايي، سيره پيشوايان، مؤسسه امام صادق(ع)، ص 615.

7. خاندان وحي، ص 702.

8. منتهي الآمال، ج 2، ص 727؛ ارشاد، ج 2، ص 334.

9. سيره پيشوايان، ص 626.

10. منتهي الآمال، ج2، صص 756 و 760.

11. صدوق، كمال الدين، ج 2، ص 479؛ مجلسي، بحارالانوار، ج 52، ص 49؛ جلوه هايي از اعجاز معصومين(ع)، ص 768.

12. منتهي الآمال، ج 2، ص 763.

چرا ما در سجده زيارت عاشورا ،خدا را به خاطر اين مصيبت ، حمد و شكر مي كنيم ؟

مؤمن به جهت معرفت و شناخت صحيحي كه نسبت به خدا و آفرينندة خود دارد و هرچه از سوي خدا به او برسد، شكرگزار است، زيرا چنين انساني، همواره وظيفة الهي خود را انجام مي‌دهد و در برابر حوادث (چه نيك باشد يا به ظاهر ناپسند) تسليم است و آنها را در مسير كمال و سير الى الله به حساب مي‌آورد.
امام حسين(ع) در عصر تاسوعا، در جمع اصحاب خود، حمد و ستايش الهي در حال خوبي و ناراحتي به جا مي‌آورد: «احمده على السرّاء والضرّاء؛(1) خدا را در حالي كه در وضع مناسب و خوب يا در وضع ناراحتي هستم، حمد و ستايش مي‌كنم». ياران حضرت، حمد و ستايش الهي را به جا مي‌آوردند،‌ به جهت آن كه توفيق ياري حضرت و شهادت همراه او را پيدا كردند: «الحمد للّه الذي أكرمنا بنصرك وشرّفنا بالقتل معك».(2)
بنابر اين در نظر مؤمن، مصيبت، نعمتي است كه از سوي خدا به انسان رسيده است. افزون بر اين حادثه كربلا از جهتي براي شيعيان نعمت و لطف بزرگ الهي است كه در مسير زندگي و مبارزه با دشمنان اسلام و دفاع از حق، بهترين الگو و مصداق عملي را دارد كه مي‌تواند محرّك و مشوّق آنان در پيمودن راه امام حسين(ع) باشد كه مي‌توان گفت: هيچ مذهب و مكتبي داراي چنين الگوي عملي نمي‌باشد.

پي‌نوشت‌ها:
1. مقتل الحسين(ع)، مقرّم، ص 212.
2. همان، ص 215.

آيا مي دانيد منظومه شمسي 604 ميليارد سال پيش شكل گرفته است؟

حضرت عبدالعظيم حسني، يادگار امام حسن(ع) در ري

ايران، اين سرزمين پرگهر بر خود مي‌بالد كه در دل خود، يادگاراني از نوادگان پيامبر (صلي الله عليه و آله و سلم) و اولاد علي (عليه السلام) دارد كه مزارشان، مركز شيفتگان و زايران كوي ولاست. حريم كبريايي حضرت رضا (عليه السلام) در خراسان،‌ بارگاه ملكوتي حضرت معصومه (سلام الله عليها) در قم، بارگاه قدسي حضرت احمد بن موسي (عليه السلام) (شاهچراغ) در شيراز از جمله اين مقابر پر از عطر معنويت و قرب به آستان اهل بيت (عليهم السلام) است.
در اين ميان «ري» خطه‌اي كه از ديرباز مهد پرورش و فروغ گستر چهره‌هاي نوراني به ساحت علم و دين بوده، از اين موهبت بي‌نصيب نبوده است و مفتخر است كه ساليان طولاني، آشيانه و قرارگاه نوادگان رسول خدا (سلام الله عليهم) بوده است. عبدالعظيم حسني (عليه السلام)، نواده امام مجتبي (عليه السلام) از جمله اين گهرهاي پاك و نوراني در «ري» است.
نسب وي به چهار واسطه به امام دوم شيعيان، امام حسن مجتبي (عليه السلام) مي رسد. پدر او عبدالله فرزند علي، فرزند حسن، فرزند زيد، فرزند حسن بن علي بن ابي‌طالب (عليهما السلام) است. متأسفانه از تاريخ ولادت گوهر درخشنده «ري» اطلاع دقيقي در دست نيست، ولي آنچه كه برخي از مورخان بر آن پاي مي‌فشارند اين است كه وي در زمان امام موسي بن جعفر (عليه السلام) حيات داشته است.
از افتخارات عبدالعظيم حسني (عليه السلام) اين است كه وي محضر سه امام معصوم، امام جواد (عليه السلام)، امام هادي (عليه السلام) و امام عسگري (عليه السلام) را درك نموده و از ايشان روايت نموده است.
از وي يك پسر به نام محمد و يك دختر به نام ام‌سلمه(1) به يادگار ماند كه قبر محمد در يك فرسخي سامرا واقع است.
با نگاهي به اخبار درباره وي، اين نكته به دست مي‌آيد كه وي مورد مهر و علاقه و محل اعتماد و اطمينان ائمه بوده است، چنان كه در روايتي امام هادي (عليه السلام) به ابوحامد رازي مي‌فرمايد: «اگر براي تو مشكلي در دين پيش آمد، از عبدالعظيم بن عبدالله حسني بپرس و سلام مرا به او برسان».(2)
دليل اين علاقه و محبت امامان معصوم به او اين بوده كه وي بر خلاف بعضي از اسلاف و بني‌اعمام خود در مقابل امامان معصوم زمان خويش بسيار خاضع و خاشع و اطاعت از ايشان را واجب مي‌دانسته و سرپيچي نمي‌كرد.
اين يكي از ابعاد بزرگ شخصيتي عظيم عبدالعظيم است كه بروز و تجلي اين روحيه، عرضه دين به امام هادي (عليه السلام) است. هنگامي كه عبدالعظيم حسني (عليه السلام) خدمت امام هادي (عليه السلام) شرفياب مي‌شود، آن حضرت هنگامي كه او را مي‌بيند، مي‌فرمايد:
«مرحبا به تو اي ابوالقاسم؛ تو به حق دوست مايي». عبدالعظيم عرضه مي‌دارد كه مي‌خواهم دين خود را عرضه كنم تا اگر پسنديده است تأييد فرماييد. حضرت اجازه مي‌فرمايد و عبدالعظيم عقايد خود را بيان مي‌كند، سپس امام مي‌فرمايد: «ابوالقاسم، به خدا اين دين خداست كه آن را براي بندگانش پسنديده است؛ بر آن پايدار باش. خدايت در دنيا و آخرت بر آن پايدار بدارد».(3)
ديگر از افتخارات عبدالعظيم حسني (عليه السلام) فرمايش امام حسن عسكري (عليه السلام) درباره شخصيت اوست كه حضرت فرمود: «اگر عبدالعظيم نبود، مي‌گفتم هر آينه علي بن حسن بن زيد بن حسن فرزندي از خود باقي نگذاشت».(4)
سرشارترين و حساس‌ترين مقطع حيات عبدالعظيم (عليه السلام)، دوران امام هادي (عليه السلام) بود كه آخرين بار كه به ديدار امام شرفياب شد، حضرت به او دستور داد كه از عراق هجرت كند و به ري برود. علت اين دستور سختگيري خلفاي عباسي نسبت به خاندان پيامبر و شيعيان ائمه بود كه كار را به جايي رساندن كه در دوره متوكل چندين بار مزار سيد الشهدا (عليه السلام) را ويران كردند. از اين رو عبدالعظيم (عليه السلام) به دستور امام هادي مخفيانه به ري هجرت كرد.
در ري در منزل يكي از شيعيان ساكن شد ودر سرداب خانه اقامت كرد. او روزها را روزه مي‌گرفت و شب‌ها را به نماز مي‌ايستاد و گاهي اوقات از مخفيگاه خود بيرون مي‌آمد و به زيارت قبر حضرت حمزه مي‌رفت.
آن يادگار امام مجتبي (عليه السلام) تا آخر عمر در ري ماند و منشأ بركات بسياري براي شيعيان ائمه شد و بالاخره در 15 شوال سال 253 هجري قمري(5) رحلت كرد.
سه قول درباره نحوه درگذشت او در تاريخ وجود دارد: برخي مرگ او را طبيعي دانسته، برخي ديگر آن را بر اثر زلزله برشمرده‌اند و در قولي ديگر درگذشت وي به وسيله زنده به گور كردنش به وسيله دشمنان رخ داده.(6)
شيخ صدوق مي‌نويسد: پس از درگذشت عبدالعظيم حسني (عليه السلام) مردي بر ابوالحسن علي بن محمد هادي (عليه السلام) درآمد. امام (عليه السلام) از او پرسيد كجا بودي؟ گفت: به زيارت حسين (عليه السلام) رفته بودم. فرمود:
«اگر قبر عبدالعظيم را كه نزد شماست زيارت مي‌كردي، چون كسي بودي كه قبر حسين را زيارت كرده است».(7)

پي نوشت:

1. عمده الطالب، ص49.
2. روضات، ج4، ص208.
3. امالي صدوق، مجلس 54.
4. عبدالعظيم حسني، ص25.
5. الذريعه، ج7، ص169.
6. عبدالعظيم حسني، ص64.
7. ثواب الاعمال، ص124.

آيا مي دانيد بدن براي حفظ تعادل خود در حال ايستادن از 300 عضله

 استفاده مي كند

آيا مي دانيد تعداد 1015030 نقطه در قرآن بكار رفته است؟