عصر رسول خدا (ص) بود، حسن و حسين (ع) كودك بودند شخصي گناهي كرد و از شرم آن گناه ، مدتي مخفي شد و نزد رسول خدا (ص) نمي آمد تا اينكه آن شخص ، حسن و حسين (ع) را ديد، آن دو را بر دوش ‍ خود سوار كرد و با همان حال به حضور رسول خدا (ص) آمد و عرض كرد: من گنهكارم ، در پناه خدا، و اين دو آقازاده به حضور شما آمده ام تا مرا ببخشيد رسول خدا (ص) وقتي كه آن منظره را ديد، آنچنان خنديد كه دستش را بر دهانش گذاشت ، سپس به آن مرد گنهكار فرمود: برو جانم تو آزاد هستي آنگاه به حسن و حسين فرمود: آن شخص در مورد عفو گناه خود، شما را شفيع قرار داد، در اين هنگام آيه 64 سوره نساء نازل شد: ... ولو انهم اذ ظلموا انفسهم جائوك فاستغفروالله واستغفر لهم الرسول لوجدوا الله توابا رحيما: و اگر گنهكاران كه بر اثر گناه به خود ستم كردند، به نزد تو (اي پيامبر) مي آمدند و از خدا طلب آمرزش مي كردند و پيامبر هم براي آن ها استغفار مي كرد، خدا را توبه پذير و مهربان مي يافتند.

چون امام حسن (ع) متولد شد، حضرت فاطمه زهرا به، پدرش علي (ع) عرض كرد: نامي براي او بگذار؛ علي (ع) فرمود: من در نام گذاري بر اين كودك بر رسول خدا (ص) پيشي نمي گيرم. چون رسول خدا (ص) آمدند،، و آن كودك را در پارچه زردي پيچيده ، به نزد آن حضرت بردند. حضرت فرمود: مگر من به شما نگفته بودم كه او را در پارچه زرد نپيچيد؟ سپس آن پارچه را به كنار زد و پارچه سفيدي گرفته و كودك را در آن پيچيد، آنگاه رو به علي (ع) كرده فرموده : آيا او را نامگذاري كرده اي؟ 

عرض كرد: من در نامگذاري وي به شما پيشي نمي گرفتم! رسول خدا (ص) فرمود : من هم در نامگذاري وي بر خدا سبقت نمي جويم !

در اين وقت خداي تبارك و تعالي به جبرئيل وحي فرمود كه براي محمد پسري متولد شده ، به نزد وي برو سلامش برسان و تبريك و تهنيت گوي وبه وي بگو : براستي كه علي نزد تو به منزله هارون است نزد موسي ، پس او را به نام پسرها هارون نام بگذار!

جبرئيل از آسمان فرود آمد و از سوي خداي تعالي به حضرت رسول اكرم (ص) تهنيت گفت و سپس اظهار داشت: خداي تبارك و تعالي تو را مامور كرده كه او را به نام پسر هارون نام گذاري. رسول خدا (ص) پرسيد: نام پسر هارون چيست؟ عرض كرد: « شَبَر» فرمو: زبان من عربي است؟  عرض كرد: نامش را « حَسَن» بگذار ، و رسول خدا(ص) او حَسَن ناميد.

طبرى در كتاب ذخائر العقبى روايت كرده، اين گونه است كه عمران بن سليمان گفته:

«الحسن و الحسين اسمان من اسماء اهل الجنة، ما سميت‏بهما فى الجاهلية‏»

(حسن و حسين دو نام از نامهاى اهل بهشت است كه در زمان جاهليت ‏سابقه نداشته است.)

پيشواى دوم جهان تشيع كه نخستين ميوه پيوند فرخنده على (ع) با دختر گرامى پيامبر اسلام (ص) بود، در نيمه ماه رمضان سال سوم هجرت در شهر مدينه ديده به جهان گشود.

حسن بن على (ع) از دوران جد بزرگوارش چند سال بيشتر درك نكرد زيرا او تقريباً هفت سال بيش نداشت كه پيامبر اسلام بدرود زندگى گفت.

پس از درگذشت پيامبر (ص) تقريبا سى سال در كنار پدرش امير مومنان (ع) قرار داشت و پس از شهادت على (ع) (در سال 40 هجرى) به مدت 10 سال امامت امت را به عهده داشت و در سال 50 هجرى با توطئه معاويه بر اثر مسموميت در سن 48 سالگى به درجه شهادت رسيد.

در زندگي امام حسن عليه السلام موارد گوناگوني از بيان اخبار غيبي وجود دارد كه به برخي از آنها اشاره مي‌شود:

 1) زماني امام حسين عليه السلام و عبدالله بن جعفر در تنگدستي واقع شده بودند. امام حسن عليه السلام يكي از روزهاي ماه را نام برد و فرمود در آن روز از طرف معاويه هدايايي به آنان خواهد رسيد. درست در همان روز فرستاده معاويه هدايايي براي آنان آورد.

 2) روزي امام حسن به افراد خانواده اش فرمود:«من با زهر شهيد مي‌شوم.» پرسيدند:«چه كسي تو را مسموم مي سازد؟» فرمود:«يكي از زنان يا كنيزانم.» گفتند:«از خود دورش كن، و از خانه ات خارجش ساز.» فرمود:«مگر قضاي الهي قابل تغيير است؟ اگر او را از خود دور كنم، باز هم كشته شدن من به دست اوست، زيرا تقدير الهي چنين رقم خورده است.» چيزي نگذشت كه جعده، همسر امام، به دستور معاويه، امام را با سّمي كه در شير ريخته بود، به شهادت رساند.

3) روزي امام حسن عليه السلام در جايي نشسته بود كه كسي وارد شد و گفت:«يابن رسول الله، خانه ات آتش گرفت!» امام فرمود:«نه، خانه من آتش نگرفته است.» پس از مدتي شخص ديگري وارد شد و گفت:«يابن رسول الله، خانه همسايه شما آتش گرفت، و ما يقين كرديم آتش به خانه شما هم سرايت مي‌كند اما اين اتفاق نيفتاد و آتش خاموش شد.»

يكي از پليدترين توطئه‌هاي دشمنان اسلام در تاريخ معاصر، توطئه‌ي كشف حجاب است. رضا‌خان- كه با طرح كودتاي سوم اسفند 1299 و با حمايت و هدايت انگليسي‌ها بر سر كار آمد- درصدد اجراي تز اسلام‌زدائي و جايگزيني ارزش‌هاي ليبراليستي در جامعه بود. از مهم‌ترين جلوه‌هاي اين طرح، پديده‌‌ي كشف حجاب بود. براي آماده ساختن زمينه‌ي كشف حجاب، مجلس، در ششم دي‌‌ماه 1307 قانون متحدالشكل نمودن البسه را تصويب كرد كه بر اساس آن، پوشيدن كت و شلوار و كراوات و كلاه فرنگي، براي مردان الزامي شد. تلاش‌هاي رضا‌خان، باعث شد تا عده‌اي از زنان غرب‌زده، به‌ويژه زنان درباري و دولتمردان، به صورت بي‌حجاب يا بدحجاب، در مجامع و معابر عمومي ظاهر شوند و مردم نيز تحت تأثير اختناق و ظلم رضاخاني، حساسيت لازم را از خود نشان ندادند. در سال 1313 رضا‌خان عازم تركيه شد و با مشاهد‌ي تغييراتي كه رژيم لائيك تركيه به رهبري مصطفي‌‌كمال‌آتاتورك در جهت غربي كردن جامعه‌ي مسلمان تركيه اجرا كرده بود، تحت تأثير قرار گرفت و شديدتر از گذشته، در راستاي اسلام‌زدائي و به‌ويژه حجاب‌زدائي گام برداشت. در بهمن 1313، در افتتاح دانشگاه تهران، به دختران دستور دادند كه بدون حجاب به تحصيل مشغول شوند. اقدامات رضاخان در اين جهت، واكنش و مخالفت‌هاي مردمي را به رهبري روحانيت باعث شد كه از مهم‌ترين آن‌ها، مي‌توان به سركوب قيام مسجد گوهرشاد و كشتار مردم مظلوم اشاره كرد. حدود شش ماه پس از فاجعه‌ي مسجد گوهرشاد، رضا‌خان با بي‌اعتنائي به علما و مردم، در روز 17م دي 1314 در جشن فارغ التحصيلي دانشسراي مقدماتي دختران در تهران، مقرراتكشف حجاب زنان را به طور آشكار و رسمي اعلام كرد و خود به اتفاق همسر و دخترانش- كه بدون حجاب بودند- در اين جشن كه به ابتكار علي‌اصغر حكمت، وزير معارف و فراموسونر معروف تشكيل گرديد، شركت و سخنراني كرد و دوره‌اي سياه براي زنان ايران در تاريخ آغاز گرديد.

شوراي فرهنگ عمومي كشور، سالروز قيام مردم مشهد را عليه كشف حجاب، به عنوان روز عفاف و حجاب نام‌‌گذاري كرده است. قيام مردم مشهد و واقعه‌ي مسجد گوهرشاد در مقابله با كشف حجاب، مصداق بارز مبارزه با منكري است كه هنوز متأسفانه آثار شومش در كشور ريشه ‌كن نشده است. حمله‌ي قزاق‌هاي رضاخاني به مسجد گوهرشاد و مقاومت مردم مشهد نشان از پيشينه‌ي درخشان مردم خطه‌ي خورشيد، در مقابله با تهاجم فرهنگ غرب محسوب مي‌شود.