روز شعر و ادب فارسي را پاس مي داريم

(بزرگداشت استاد شهريار)

          استاد محمد حسين شهريار :

از همه سوي جهان جلوه‌ي او مي‌بينم

جلوه‌ي اوست جهان كز همه سو مي‌بينم

چشم از او جلوه از او ما چه حريفيم اي دل

چهره‌ي اوست كه با ديده‌ي او مي‌بينم

تا كه در ديده‌ي من كون و مكان آينه گشت

هم در آن آينه آن آينه رو مي‌بينم

او صفيري كه ز خاموشي شب مي‌شنوم

و آن هياهو كه سحر بر سر كو مي‌بينم

چون به نوروز كند پيرهن از سبزه و گل

آن نگارين همه رنگ و همه بو مي‌بينم

تا يكي قطره چشيدم منش از چشمه‌ي قاف

كوه در چشمه و دريا به سبو مي‌بينم

زشتي نيست به عالم كه من از ديده‌ي او

چون نكو مينگرم جمله نكو مي‌بينم

با كه نسبت دهم اين زشتي و زيبائي را

كه من اين عشوه در آيينه‌ي او مي‌بينم

در نمازند درختان و گل از باد وزان

خم به سرچشمه و در كار وضو مي‌بينم

ذره خشتي كه فرا داشته كيهان عظيم

باز كيهان به دل ذره فرو مي‌بينم

غنچه را پيرهني كز غم عشق آمده چاك

خار را سوزن تدبير و رفو مي‌بينم

با خيال تو كه شب سربنهم بر خارا

بستر خويش به خواب از پر قو مي‌بينم

با چه دل در چمن حسن تو آيم كه هنوز

نرگس مست ترا عربده‌جو مي‌بينم

اين تن خسته ز جان تا به لبش راهي نيست

كز فلك پنجه‌ي قهرش به گلو مي‌بينم

آسمان راز به من گفت و به كس باز نگفت

شهريار اينهمه زان راز مگو مي‌بينم