زبان حال حضرت زينب كبري(س) در غروب عاشورا

به دشت كربلا، جمعي پريشان ماند و من ماندم
فراز نيزه‌ها، آواي قرآن ماند و من ماندم

من غارت‌زده خسته، ز هر سو راه من بسته
ز ياران خيمه‌ها خالي، بيابان ماند و من ماندم

به گوش من طنين‌افكن، صداي اكبر و قاسم
كه دائم اشك‌ريزانم، به دامان ماند و من ماندم

دلم خون شد خداوندا، از اين اشك عزاداران
به دنبال پدر يك طفل گريان ماند و من ماندم

به خاك و خون دو بازوي بلند و پرچم و مَشكي
ميان شعله‌ها يك فوج عطشان ماند و من ماندم

ز تيري بسته شد راه گلوي تشنه‌لب اصغر
رباب از اين جفاي خصم، حيران ماند و من ماندم

ز طوفان بلا گل‌هاي سرخ من همه پرپر
از اين طوفان مرا يك سرو عريان ماند و من ماندم

به‌هم پيوست جوشان چشمه‌‌هاي خون و دريا شد
از اين طوفان هايل موج و طوفان ماند و من ماندم

نمانده طاقتم ديگر كه بينم قتلگاهش را
برفت و اين دل بي‌تاب و سوزان ماند و من ماندم

"حسان" گويي كه اين مصرع زبان حال زينب بود
تهي شد باغم از گل، عطر جانان ماند و من ماندم