چرا ما در سجده زيارت عاشورا ،خدا را به خاطر اين مصيبت ، حمد و شكر مي كنيم ؟

مؤمن به جهت معرفت و شناخت صحيحي كه نسبت به خدا و آفرينندة خود دارد و هرچه از سوي خدا به او برسد، شكرگزار است، زيرا چنين انساني، همواره وظيفة الهي خود را انجام مي‌دهد و در برابر حوادث (چه نيك باشد يا به ظاهر ناپسند) تسليم است و آنها را در مسير كمال و سير الى الله به حساب مي‌آورد.
امام حسين(ع) در عصر تاسوعا، در جمع اصحاب خود، حمد و ستايش الهي در حال خوبي و ناراحتي به جا مي‌آورد: «احمده على السرّاء والضرّاء؛(1) خدا را در حالي كه در وضع مناسب و خوب يا در وضع ناراحتي هستم، حمد و ستايش مي‌كنم». ياران حضرت، حمد و ستايش الهي را به جا مي‌آوردند،‌ به جهت آن كه توفيق ياري حضرت و شهادت همراه او را پيدا كردند: «الحمد للّه الذي أكرمنا بنصرك وشرّفنا بالقتل معك».(2)
بنابر اين در نظر مؤمن، مصيبت، نعمتي است كه از سوي خدا به انسان رسيده است. افزون بر اين حادثه كربلا از جهتي براي شيعيان نعمت و لطف بزرگ الهي است كه در مسير زندگي و مبارزه با دشمنان اسلام و دفاع از حق، بهترين الگو و مصداق عملي را دارد كه مي‌تواند محرّك و مشوّق آنان در پيمودن راه امام حسين(ع) باشد كه مي‌توان گفت: هيچ مذهب و مكتبي داراي چنين الگوي عملي نمي‌باشد.

پي‌نوشت‌ها:
1. مقتل الحسين(ع)، مقرّم، ص 212.
2. همان، ص 215.