عايشه، يكي از همسران پيامبر صلي الله عليه و آله مي گويد: رسول خدا به سخن گفتن با فاطمه پرداخت، به طوري كه فاطمه سخت از آن گريان و نالان شد. هنگامي كه پيامبر ناراحتي دختر خود را ديد، به آرامي به او چيزي گفت كه اين بار فاطمه خنديد. عايشه مي گويد: از فاطمه علّت خنده پس از گريه اش را پرسيدم، فرمود: گفته هاي پدرم را فاش نمي كنم. پس از رحلت پيامبر دوباره اين سؤال را از او پرسيدم، فاطمه گفت كه پدرم فرمود: مرگ من فرارسيده است، به همين دليل گريستم، ولي بعد فرمود: فاطمه جان، تو اولينِ از اهل بيت هستي كه به زودي به من ملحق مي شوي، و اين خبر بسيار مرا شاد كرد. اين لبخند فاطمه، همانند فُزْتُ و رَبّ الكعبه گفتن علي در محراب خونين و رضايت حسين در روز عاشورا است و همه، نمايانگر وجود روحي بزرگ، نشان از عشقِ به وصال اين عزيزان است.