در روز چهارم از ماه شعبان سال 26 ق، ماه ديگري در خانه حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام طلوع كرد كه كانون خاندان نبوّت و ولايت را نور ديگري بخشيد. در گلشن رسول اكرم صلي الله عليه و آله وسلم نوگلي شكوفا شد كه زمين و زمان از عطر وجودش تا ابد معطّر شد. كودكي پاي به عرصه وجود نهاد كه آثار عظمت و شجاعت در چهره اش متجلّي و آيينه تمام نماي جمال و كمال حضرت علي عليه السلام بود.

مدتي پس از آن كه اميرالمؤمنين عليه السلام به سوگ ريحانه رسول، حضرت فاطمه زهرا عليهاالسلام نشست؛ برادرش عقيل را كه آشنا به انساب عرب بود فراخواند و از او خواست برايش همسري از تبار دلاوران برگزيند تا پسراني دلير و باايمان تربيت كند كه سالار شهيدان، حسين بن علي عليه السلام را در كربلا ياري كنند.

عقيل، فاطمه كلابيه را براي حضرت علي عليه السلام برگزيد كه قبيله و خاندانش، بني كلاب، در شجاعت و دلاوري بي مانند بودند. حضرت اين انتخاب را پسنديد و عقيل را به خواستگاري نزد پدر فاطمه فرستاد. فاطمه نيز با سربلندي و افتخار پاسخ مثبت داد و پيوند مباركي بين وي و مولاي متقيان برقرار شد.

امّ البنين يا فاطمه كلابيه از بانوان پاك سرشت، باايمان، نجيب و بامعرفت بود. هنگامي كه به خانه علي عليه السلام قدم نهاد مادري مهربان براي فرزندان حضرت فاطمه زهرا عليهاالسلام شد و آنها را بر فرزندان خود مقدّم داشت. نقل شده است كه خود از اميرالمؤمنين عليه السلام درخواست كرد تا او را فاطمه خطاب نكند؛ چرا كه فرزندان حضرت زهرا عليهاالسلام با شنيدن نام او به ياد مادرشان افتاده، رنجيده خاطر مي شدند. حضرت هم پذيرفت و او را «امّ البنين (مادر پسران)» خواند. در فضيلت وي همين بس كه گوهري چون ابوالفضل عليه السلام در صدف دامانش پرورش يافت.

هنگامي كه حضرت ابوالفضل عليه السلام به دنيا آمد، امّ البنين قنداقه او را به دست اميرالمؤمنين داد تا بر وي نامي بگذارد. حضرت وي را در آغوش كشيد و او را مورد تفقّد و محبّت فراوان قرار داد. سپس در گوش راست وي اذان و در گوش چپش اقامه گفت. آن گاه به ام البنين فرمود: «او را چه نام نهادي؟» امّ البنين با كمال ادب عرض كرد: «من در هيچ امري بر شما سبقت نگرفته ام. هر نامي كه مي پسنديد بر وي بگذاريد». حضرت فرمود: «من او را به نام عمويم، عباس ناميدم».