در ميان عرب رسم بود كه اگر كودكي زيبايي فوق العاده داشت و داراي قامتي بلند و چهره اي زيبا بود، او را «قمر» (ماه) مي خواندند؛ مثلاً عبدمناف، جدّ سوم پيامبر، را كه چهره اي زيبا و نوراني داشت «قمر بطحاء (ماه سرزمين مكه)» و عبداللّه ، پدر بزرگوار حضرت رسول را كه سيمايي نوراني و چشم گير داشت «قمر حرم (ماه حرم)» مي خواندند. حضرت عباس عليه السلام نيز كه از زيبايي ويژه اي برخوردار بود و قامتي رشيد همچون سرو داشت، مشمول اين سنت شد و او را به عنوان «قمربني هاشم (ماه دودمان هاشم)» خواندند.