دكتر علي شريعتي انسانها را به چهار دسته تقسيم كرده است: 

١ـ آناني كه وقتي هستند، هستند و وقتي كه نيستند هم نيستند. 
عمده آدمها حضورشان مبتني به فيزيك است. تنها با لمس ابعاد جسماني آنهاست كه قابل فهم ميشوند. بنابراين اينان تنها هويت جسمي دارند. 
٢ـ آناني كه وقتي هستند، نيستند و وقتي كه نيستند هم نيستند. 
مردگاني متحرك در جهان. خود فروختگاني كه هويتشان را به ازاي چيزي فاني واگذاشته اند. بيشخصيت اند و بي اعتبار. هرگز به چشم نميآيند. مرده و زنده شان يكي است.

3- آناني كه وقتي هستند، هستند و وقتي كه نيستند هم هستند. 
آدمهاي معتبر و با شخصيت. كساني كه در بودنشان سرشار از حضورند و در نبودنشان هم تاثيرشان را ميگذارند. كساني كه همواره به خاطر ما ميمانند. دوستشان داريم و برايشان ارزش و احترام قائليم.

٤ـ آناني كه وقتي هستند، نيستند و وقتي كه نيستند هستند. 
شگفت انگيزترين آدمها... 
در زمان بودشان چنان قدرتمند و با شكوه اند كه ما نميتوانيم حضورشان را دريابيم. اما وقتي كه از پيش ما ميروند نرم نرم آهسته آهسته درك ميكنيم، باز ميشناسيم، مي فهميم كه آنان چه بودند. چه ميگفتند و چه ميخواستند. ما هميشه عاشق اين آدمها هستيم. هزار حرف داريم برايشان. اما وقتي در برابرشان قرار ميگيريم قفل بر زبانمان ميزنند. اختيار از ما سلب ميشود. سكوت ميكنيم و غرق در حضور آنان مست ميشويم و درست در زماني كه ميروند يادمان ميآيد كه چه حرفها داشتيم و نگفتيم. شايد تعداد اينها در زندگي هر كدام از ما به تعداد انگشتان دست هم نرسد.