2. وصيت امام به مؤمن الطاق:

اى پسر نعمان! از مراء و لجبازى دور باشد كه عمل تو را تباه مى‏ سازد و از جدال و كشمكش بپرهيز كه تو را هلاك گرداند و از ستيزه جوئيهاى فراوان بپرهيز كه تو را از خدا دور مى‏ كند. مردمى در زمان گذشته وجود داشته ‏اند كه سكوت را تمرين مى‏ كردند و شما سخن گفتن و حرف زدن را ياد مى‏ گيريد.

جمعى از پيشينيان به قصد عبادت و بندگى، ده سال سكوت مى‏ كردند و خود را بدين وسيله مى‏ آزمودند كه اگر دراين آزمايش سرافراز بيرون مى ‏آمدند، خود را اهل تعبد وبندگى مى‏ دانستند، والا مى ‏گفتند: من كجا و بندگى خدا كجا؟ مى‏ گفتند: كسى نجات پيدا مى‏ كند كه از گناه و لغزش و حرف زشت كاملاً بپرهيزد و سكوت نمايد و در دولت باطل، برآزار و اذيت، شكيبا باشد.

اينان برگزيدگان، خالصان و دوستان واقعى خدايند و مؤمنان راستين همين انند. به خدا سوگند، اگر يكى از شما در راه خدا زمينى پر از طلا احسان كند اما به برادر ايمانى خود حسد ورزد، با همين طلاها بدنش داغ خواهد خورد و كيفر خواهد ديد.

اى پسر نعمان! هر كس از او چيزى سؤال شود و با اينكه (اجمالاً) مى‏ داند ولى بگويد نمى‏دانم، بدون شك با مسائل علمى منصفانه برخورد كرده است. و مؤمن در جائى كه نشسته است، دچار وسوسه حسد مى‏ شود؛ ليكن وقتى بلند شد و رفت، حسد و كينه هم از بين مى ‏رود.

اى پسر نعمان! اگر مى‏ خواهى دوستى برادر دينى تو برايت خالص باشد با او مزاح نكن؛ لجبازى، فخر فروشى و ستيزه نيز منما. دوستت را از همه اسرار و رازهايت آگاه مساز، بلكه به همان اندازه كه اگر دشمن تو آگاه گردد، نتواند ضرر و زيانى به تو بزند؛ چون دوست هم ممكن است روزى دشمن شود.
اى پسر نعمان! بلاغت نه با تيز زبانى و تندگوئى است و نه با پر حرفى بلكه فقط به معنى توجه داشتن و دليل محكم آوردن است.